می گریزم ...
از بیم زیبایی می گریزم ! و چه بیهوده ... فضا را گرفته ای !
رشته عطری گسست
آب از سایه افسوسی پر شد
موجی غم را
به لرزش نی ها داد
غم را از لرزش نی ها چیدم
به تارم بر آمدم
به آیینه رسیدم
غم از دستم در آیینه رها شد
خواب آیینه شکست
از تارم فرود آمدم
میان برکه و آیینه
گویا
گریستم !
تنهایی ...
ماهی زنجیری آب است و من زنجیری رنج ! نگاهت خاک شدنی است و لبخندت پلاسیدنی ! سایه را بر تو فرو افکنده ام تا بت من شدی !
از تو تا اوج تو ، زندگی من گسترده است ! و از من تا من تو گسترده ای !
گرچه تو باز نخواهی گشت و چشمم به راه تو نیست ! خواستم بگویم : لبها می لرزند ، شب می تپد ، پروای چه داری ؟ مرا در شب بازوانت سفر ده !
ترا از تو ربوده اند و این تنهایی ژرف است !
به سقف جنگل می نگری ،ستارگان در خیسی چشمانت می دوند ! بی اشک چشمان تو ناتمام است ، و نمناکی جنگل نارساست !
و چشمانت را که می بندی ، ابهام به علف می پیچد !
از لبخند تا سردی سنگ : خاموشی غم !
آری ؛ تنهایی تنها بود !
گاه می اندیشم برای خوردن یک سیب چقدر تنهایم ...
اردوی شمال
دقیقا نمی دونم چرا نرفتم ! شاید مهم ترین دلیلش ترس باشه 
!
نتیجه اون همه فکر
نوشته شده در ۲۰/۲/۸۵
من دیشب فکر کردم و فکر کردم و فکر کردم و ((از زمین های زبر غریزی )) به (( تراشیدگی های وجدان امروز )) رسیدم ! مهم نیست روزی نه چندان دور و حتی تا هنوز (( جرات حرف در هرم دیدار حل شده باشد )) مهم نیست رنگ نگاهت (( قدیمی ترین عکس نرگس در آیینه حزن باشد )) مهم نیست (( جذبه ی تو همچنان مرا ببرد )) دیگه من (( بار خود را بستم ، رفتم از شهر خیالات سبک بیرون ، دلم از غربت سنجاقک پر )) رفتم تا (( سکوت خواهش )) ، (( من با تاب من با تب ، خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام )) خانه ای مال خودم ...
تردید من و تو (( جنگ تنهایی با یک آواز )) بود ، و خواب ((فتح یک کوچه به دست دو سلام )) رویای بی تعبیری بود ! از همین الان (( من به سیبی خوشنودم )) ، (( من به یک بستگی پاک قناعت دارم ))و به (( لمس تنهایی ماه )) دلخوش .
وسیع باش و تنها ... و سر به زیر و سخت !
این یک سنگر نوشته از زبان یک سرباز روس با ترجمه فرهاد مهراد است :
شبی تاریک
در دشت تنها صفیر گلوله
در جاده تنها نفیر باد
در دوردست
نور ستاره ها به خاموشی می گراید
شبی تاریک
می دانم بیداری
و در بستر جوانیت
پنهانی اشکهایت را پاک می کنی
... چقدر عمق چشمان شیرینت را دوست دارم
چقدر دوست دارم و می خواهم چشمانت را ....
دوباره از سهراب :
دستهایت ساقه سبز پیامی را می داد به من
و سفالینه انس
با نفسهایت آهسته ترک می خورد
و تپش هامان می ریخت به سنگ
از شرابی دیرین
شن تابستان در رگها
و لعاب مهتاب روی رفتارت !!!
قشنگ ترین شعر این روزها !
از وقتی که اون یکی وبلاگم پریده ، اصلا دلم راضی به وبلاگ نوشتن نمی شد ! آخه اونو خیلی دوست داشتم ! اصلا باورم نمی شد دیگه نیست
!
اما به هر حال باید می نوشتم دیگه
!
اصلا اخلاق من این طوریه ! یهو دلبسته یه چیزی میشم و اگه یه وقت از دستش بدم به آسونی دل ازش نمی کنم !
براتی شروع چند تا از شعر های سهراب رو که خیلی ازش خوشم اومده می نویسم :(حافظ عزیزم ، اشتباه نکن ، فراموشت نکردم ، چشم ، از شما هم می نویسم 
)
۱. شعری که امروز خیلی روم تاثیر گذاشت (برای چشمانی که گشوده شد و شب در من فرود آمد ) و شاید حالا ها به تاثیر خودش ادامه بده :
باز آمدم از چشمه خواب ، کوزه تر در دستم
مرغانی می خواندند ، نیلوفر وا می شد ، کوزه تر بشکستم
در بستم
و در ایوان تماشای تو بنشستم .
۲ . عشق یعنی تعبیر عاشقانه اشکال
و عشق ، تنها عشق
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق ، تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
۳ . نه ، وصل ممکن نیست
همیشه فاصله ای هست
و عشق صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند
خوب برای امروز بسه چون می خوام برم وبلاگ اختصاصیمو 
به روز کنم !