یک آواز

یادداشت روزانه

یک آواز

یادداشت روزانه

شب یلدا

 

اول شب یلدا مبارک  

 

شعرهامو دادم به استاد !

آن حریفی که شب و روز می صاف کشد

بود آیا که کند یاد ز درد آشامی ؟

 

 

 

جمله سازی

   رنج ما را که توان برد به یک گوشه چشم

                                    شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی!

                                  ***

سلام ، دیر ، فاصله !

                     با این سه تا کلمه یک جمله بساز !

                                           با این سه تا کلمه یک حادثه بساز ... !

                                  ***

   بدبختی یعنی اینکه تنها راه برات خفه شدن تو مرداب باشه!

   بدبختی بیشتر یعنی اینکه حتی مرداب هم گیر نیاری

                                                        که خودتو توش خفه کنی !

                                  ***

   جدی نگیر رفیق ! این نیز بگذرد ...........

 

 

تنهایی

:(

 

هیچ جاده ای چشم براه من نیست ! ...

 

داروی تلخ واقعیت

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم

ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما

***

 قبلا مستی ام دائمی بود اما الان فقط ۵ دقیقه ای !

خیلی زودتر از اونچه به ذهن برسه چشمم به اون دره عمیق می افته !

لابد برای همینه که دیگه خواب نمی بینم ... انگار خوابهام سقوط کردن توی اون دره ....

خاطره شیرین

دیروز رئیس جمهور به دانشگاه ما آمده بود ! همراه او سه اتوبوس حامل اجوانهای مهربان از دختر و پسر هم آمده بودند . نمی دانم برای چه ؟آخر او در دانشگاه ما هم کمی طرفدار دارد و می توانستند از همانها استفاده کنند ! بعد ایشان حرفهای منتخبین را شنیدند و یه کم توضیحات دادند !برای ورود به سالن ابتدا تا کفشهای ما را هم گشتند نکند پایمان بو بدهد و رئیس جمهور ناراحت وشود ! اما بعد فقط در حد گشتن معمولی ! بود . بعضی از بچه زرنگها موبایل هم برده بودند  ! افراد حاضر در جلو سالن که همان افراد اتوبوس بودند خیلی مهربان بودند و نمی گذاشتند صدا و اعتراض امیر کبیری های بد عقب سالن به گوش رئیس جمهور برسد !ولی گویا موفق نشدند و رئیس جمهور شنید و گفت که امیر کبیری های بد را دوست دارد ! اما چند آدم بزرگ پیکر امیر کبیری های بد را زدند ! و چند تاشان که لابد خیلی بد نبوده اند را با آمبولانس بردند گردش تا دل بقیه بسوزد !رئیس جمهور حرفهای قشنگ زد و بعد توی سیل خروشان همون آدم مهربون ها رفت  !


خیلی ها خیلی چیز ها گفتند که اصلا باور نکنین مثلا کسانی که نبودن! هر کی اونجا بوده می دونه که دقیقا چه خبر بود و چه مهرورزی ها ! همه ما توی دلمون این خاطره رو تا ابد نگه می داریم !

داستانک بدون پند اخلاقی

پسر کوری توی این دنیای نامرد زندگی می کرد

که یه دوست دختر هم داشت که عاشقش بود ،

 پسره می گفت اگه چشم داشتم همیشه باهات می موندم ،

 یه روز یکی پیدا شد که بهش چشم داد ،

وقتی بینا شد دید که ختره کوره ! بهش گفت دیگه نمی خوامت برو !!!

دختره با ناراحتی رفت و لبخند تلخی زد و گفت : مواظب چشمهام باش ! ...

 

When you open the door of my heart,you
hear

something like this : the lamasab daro

beband,coler roshane!

یاد ایام

عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست

کان که شد عاشق از او حکم سلامت برخاست

***

دیروز ۱۸ ام بود ! یاد ۱۸ خرداد به خیر !

دست همه دوستام درد نکنه با تبریکات قشنگشون ! خاطره خوشی رقم دند !

شعر قشنگ

دل و جانم به تو مشغول و نظر بر چپ و راست

تا ندانند رقیبان که تو منظور منی

شعر از سعدی

**************

 و چند بیت زیبااز حافظ

خرابتر ز دل من غم تو جای نیافت

که ساخت در دل تنگم قرارگاه نزول

***

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد

این قدر دانم که از شعر ترش خون می چکید !

***

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی

که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی !

شده ام خراب و بد نام و هنوز امید وارم ( ای پارتی باز     )

که به همت عزیزان برسم به نیک نامی

تو که کیمیا فروشی نظری به قلب ما کن

که بضاعتی نداریم !!! و فکنده ایم دامی

عجب از وفای جانان  که عنایتی نفرمود

نه به نامه ای پیامی نه به خامه ای سلامی

به کجا برم شکایت به که گویم این حکایت

که لبت حیات ما بود و نداشتی دوامی

 

 

 

دور

گاهی تبدیل به یه جنایتکار می شی که قتل کرده اما زندونی قربانیش شده !

میای فاصله ها رو بکشی اما اونا از پشت میله های زندانت بهت نیشخند می زنن ...

انگار این همه دوری رو دست کم گرفته بودی !

و این تویی که به چوبه دار نزدیک میشی !

کله سحر به چرت و پرت افتادم و چه بیهوده ... دور ... دور ...

دیر


          من رمیده ز غیرت ز پا فتادم دوش 
          
             
نگار خویش چو دیدم به دست بیگانه

 

در میان من و تو فاصله هاست ... فاصله هاست ...

حیف با هیچ لبخندی برداشتنی نیست!!!

انگار از اول هم برای شروع این ماجرا دیر بود...