شاملو

در آن ستاره کسی‌ست

که نیمه شب‌ها همراه قصه‌های من است

ستاره‌های سرشک مرا، که می‌بیند

به رمز و راز و نگاه و اشاره می‌پرسد

که آن غبار پریشان چه جای زیستن است؟

در آن ستاره کسی‌ست

که در تمامی این کهکشان سرگردان

چو قتلگاه زمین، دوزخی ندیده هنوز

چنین که از لب خاموش اشک او پیداست 

میان دوزخیان نیز، کارگاه قضا

شکسته‌بال‌تر از ما نیافریده هنوز!

در آن ستاره کسی‌ست

که نیک می‌بیند

نه سرخی شفق، این خون بیگناهان است

که همچو باران از تیغ‌های کین جاری‌ست

نه بانگ هلهله، فریاد دادخواهان است

که شعله‌وار به سرتاسر زمین جاری‌ست 

نه پایکوبی و شادی که جنگ تن به‌تن است

همه بهانه دین و فسانه وطن است 

شرار فتنه درین جا نمی‌شود خاموش

که تیغ‌ها همه تازه ا‌ست و کینه‌ها کهن است.

هجوم وحشی اهریمنان تاریکی‌ست

ز بام و در، که به خشم و خروش می‌بندند

به روی شب‌زدگان روزن رهایی را

سیه‌دلان سمتگر به قهر تکیه زدند

به زیر نام خدا مسند خدایی را

چنین که پرتو مهر

به خانه خانه این ملک می‌شود خاموش

دگر به خواب توان دید روشنایی را

میان این همه جان به خاک غلتیده

چگونه خواب و خورم هست؟! شرم می‌کشدم

چگونه باز نفس می‌کشم، نمی‌دانم.

چگونه در دل مرداب‌های حیرت خویش

صبور و ساکت و دل‌مرده، زنده می‌مانم؟!

شبانگهان که صفیر گلوله تا دم صبح

هزار پاره کند لحظه لحظه خواب مرا

خیال حال تو، ای پاره پاره خفته به خاک

به دست مرگ سپارد توان و تاب مرا

تنت، که جای به جا، چشمه چشمه خون شد

به رنگ چشمه خون کرد آفتاب مرا

در آن ستاره کسی‌ست

که جز نگاه پریشان او درین ایام

کسی نمی‌دهد از آسمان جواب مرا

به سنگ حادثه، گر جام هستی تو شکست 

فروغ جان تو با جان اختران پیوست 

همیشه روح تو در روشنی کند پرواز

همیشه هر جا شمع و چراغ و آینه هست

همیشه با خورشید

همیشه با ناهید

همیشه پرتویی از چهره تو تابد باز

در آن ستاره کسی‌ست

که نیک می‌داند

سپیده‌دم‌ها شرمنده‌اند از این همه خون

که تا گلوی برادرکشان دل‌سنگ است

یکی نمی‌برد از میان خبر به خدا

که بین امت پیغمبران او جنگ است 

یکی نمی‌کند از بام کهکشان فریاد

که جای مردم آزاده در زمین تنگ است

در آن ستاره کسی‌ست

چون من، نشسته کنار دریچه، تنهایی

دل گداخته‌ای، جان ناشکیبایی

که نیمه شب‌ها همراه غصه‌های من است

در آن ستاره، من احساس می‌کنم، همه شب

کسی به ماتم این خلق، در گریستن است.