یک شعر با یه کم سانسور از سهراب :
دیر زمانی است روی شاخه این بید
مرغی بنشسته کو به رنگ معماست
نیست هم آهنگ او صدایی ، رنگی
چون من در این دیار ، تنها ، تنهاست...
گرچه درونش پر ز هیاهوست
مانده بر این پرده لیک صورت خاموش
روزی اگر بشکند سکوت پر از حرف
بام و در این سرای می رود از هوش
...
خیره نگاهش به طرح های خیالی
آنچه در آن چشم هاست نقش هوس نیست
دارد خاموشی اش با من پیوند
چشم نهانش به راه صحبت کس نیست
ره به درون می برد حکایت این مرغ
آنچه نیاید به دل خیال فریب است
دارد با شهرهای گمشده پیوند
مرغ معما در این دیار غریب است !
اینم برای داداشی ( آرش ):
دیر گاهی است در این تنهایی
رنگ خاموشی
در طرح لب است !
سلام
عکس فروغ فرخزاد رو زدین!... از سهراب می نویسین!...
وسطش هم طنز اضافه می کنین!... جالبه... یه جورایی.
بگذریم...
خودتون هم شعر میگین؟
اگه از خودتون هم شعر دارید بنویسید.
فعلا خدانگهدار